dissabte, 3 d’abril del 2010

Siempre Roth

El mes de abril del año pasado incorporé una nota en Facebook titulada Philip Roth. Una bona recomanació per Sant Jordi (o per a altres moments) [Philip Roth. Una buena recomendación para Sant Jordi (o para otros momentos)]. En ella comentaba y recomendaba dos de las obras de Roth. En realidad, creo que fui tan vehemente, que le recomendaba a él enterito. Transcribo un fragmento de la nota:


Conocí a Philip Roth por azar, como se nos suelen presentar las cosas buenas de la vida... Encontré "Patrimonio" y quedé prendada por cómo ese hombre describía de modo autobiográfico la relación con su padre... amorosa pero difícil; por cómo relataba sus sentimientos hacia él, algo tan complejo pero que Roth hace que parezca tan fácil; por su sinceridad no exenta de crudeza cuando es necesario, pero también por su ternura al reconocer en su padre las debilidades pero también la fortaleza de un hombre que ha tenido que luchar duro en la vida.

Y me enganché, de un modo que me hizo desear sumergirme sin parar en todo lo que encontraba de él en las librerías de Barcelona (o de cualquier otro lugar que he visitado). Búsqueda que ha sido muy fructuosa, puesto que llevo en mi haber de lectora fiel unas 14 novelas y ensayos suyos.

He leído "Indignación", su último trabajo. Recupera en ella algunas de las constantes de sus novelas más tempranas: el chico universitario, un poco perdido, muy inteligente, pero con miedos profundos a enfrentarse a la vida. Sublime el planteamiento de alguien que, desde el "espacio de la muerte", desde la nada, se nos describe como el constante narrador de sus recuerdos, que se vé condenado (¿?) a rememorar constantemente los escasos 19 años de su existencia.



Recientemente, se ha publicado la última novela de Roth (“La humillación“). Debo decir que me ha producido cierta decepción leerla. Creo haber visto/leído en ella a un Roth en horas bajas, como replegado, sin brillo, sin esa hondura reflexiva que le carateriza. Si tuviera que definir este último trabajo con un solo concepto diría declive. Me vino a la mente antes de llegar a la mitad del libro, así, en crudo.

Un año separa ambos comentarios… y un abismo. Pero soy optimista: espero el remonte en la próxima. No dudo que lo habrá. Siempre Roth.
__________________________________________________________________

9 comentaris:

Marta M.Q. ha dit...

Ja veig que m'he de posar les piles amb Roth! :)

Mònica Pagès ha dit...

Sí, Marta! Et recomano que comencis per Patrimonio. A mi és una de les que més m'ha agradat.
Gràcies per comentar.

Noemí Pastor ha dit...

Yo lo he intentado con Roth, creo que un par de veces, y he desistido. Será que no he empezado por "Patrimonio". Igual le doy una tercera oportunidad.

Mònica Pagès ha dit...

@Noemí. No sé cuáles habras leido, pero te recomiendo también "La mancha humana" y "Elegía" de la cual se hizo una adaptación para cine(que dirigió Isabel Coixet) que no está nada mal. A ver si estas te enganchan.
Gracias por comentar. Un abrazo.

Mireia ha dit...

Hola, Mònica, t'acabo de descobrir.

D'en Roth només he llegit EL TRASTORN DE PORTNOY, i em va agradar força.
Si et ve de gust ja passaràs pel Racó de la Solsida

mireia

Mònica Pagès ha dit...

@Mireia. Encantada que em visitis! Em faré una volta pel teu bloc, es clar!

xaruga ha dit...

Hola, Mònica,
Em dic Josep i he descobert el teu bloc pel conte que has deixat al bloc 365 contes. M'ha agradat molt el teu conte i m'agrada molt el teu bloc. Hi entraré sovint. No tinc bloc, per la qual cosa no tindràs necessitat de seguir-me. Felicitats!

Mònica Pagès ha dit...

@xaruga. Gràcies per les teves paraules i per seguir mnk@. Una abraçada!

Noemí Pastor ha dit...

Vale, te haré caso. Gracias a ti por aconsejarme. Besos.